Jeśli jesteś rodzicem dziecka z ADHD  to doskonale wiesz , że codzienność potrafi być niemałym wyzwaniem. Ciągła potrzeba ruchu, trudności z koncentracją, milion myśli na raz , emocje jak rollercoaster... I tu właśnie na pomoc może przyjść integracja sensoryczna, która potrafi zdziałać naprawdę dużo. 

Pracując jako polonista - logopeda w Szwajcarii, coraz częściej spotykam się z dziećmi, które nie tylko mają trudności z mową, ale przede wszystkim są zagubione – emocjonalnie i językowo. To zagubienie często zaczyna się od dorosłych: rodziców, którzy sami nie są pewni, czy emigracja była dobrą decyzją, nie wiedzą, gdzie szukać specjalistycznej pomocy, ani jak poruszać się w obcym systemie edukacji i opieki zdrowotnej.

Ten wpis dedykowany jest rodzicom nastolatków, którzy mają poczucie, że ich relacja i komunikacja z dorastającym dzieckiem jest daleka od tego, jakiej chcieliby doświadczać oraz nastolatkom, którzy czują się kompletnie niezrozumiani przez swoich rodziców. Jedna i druga strona ma rację:) Odpowiedzią na bolączki jednych i drugich jest najczęściej odpowiednia komunikacja i zrozumienie potrzeb drugiej strony.

Migrując za granicę musimy przyjąć za fakt, że nasze dzieci będą przynajmniej dwujęzyczne. A w przypadku Szwajcarii będą to więcej niż dwa języki, bo oprócz języka polskiego będą uczyć się niemieckiego ( w części niemieckojęzycznej) i szwajcarskiego:) W dodatku często rodzice naszych pacjentów są również różnej narodowości co powoduje, że dzieci uczą się równolegle w domu dwóch języków: polskiego i  języka ojczystego swojego taty lub mamy, a idąc do przedszkola zaczynają uczyć się szwajcarskiego i niemieckiego.  Jest to dla mózgu dziecka niemałe wyzwanie, które często przysparza dzieciom sporo problemów  z komunikacją z otoczeniem. To z kolei wpływa negatywnie na pewność siebie dziecka, samoocenę i nawiązywanie relacji z rówieśnikami.